Eindeseizoens activiteit
De eindeseizoensuitstap samengevat door Christa!
De scheidsrechtersverening organiseerde gisteren een volksspelenroute in en rond Poperinge. En het leek ons leuk om eens deel te nemen ondanks dat mijn mannetje al een paar jaar niet meer aan scheidsrechteren doet vanwege knieblessures.
Het concept was geestig. We reden eerst met de bus naar de toeristische dienst van Poperinge. Daar kreeg de verantwoordelijke alle gegevens , waar we naartoe moesten, voor welke spelletjes en in welk etablissement.
We werden rondgestuurd naar allerhande oude cafeetjes. Je kent ze wel, ze passeren af en toe in tv reportages. Ook de uitbaters zien er meestal euh, een beetje “speciaal” uit, of ze zijn stokoud, of ze hebben een buik als een tonnetje, met daaronder een short en korte beentjes en een gigantische snor, dit laatste onder de neus uiteraard.
Dat scheidsrechters de gewoontes hebben om overal stipt te zijn was te merken aan het feit dat we overal een beetje te vroeg leken aan te komen. Maar dan kon er iets gedronken worden op het terras, het was prachtig weer, we konden er maar van genieten.
Op de eerste plek werd het tonnekesspel gespeeld en werd koffie geschonken. De tocht ging verder en we trokken naar een ouderwetse boltra waar er punten gescoord moesten worden door de kaasvormige bollen (wel degelijk bollen en geen ballen ) te laten rollen , zo dicht mogelijk bij het punt aan de andere kant van de baan. Aja en ondertussen konden we nippen aan een picon! Ja er wordt daar in de streek lekker picon gedronken. Een aangezien ik ook 16 jaar een restaurant heb uitgebaat in het Ieperse is het recept mij welbekend.
Het bollen was het leukste spel uit de reeks spelletjes, omdat dit het enige echte groepsspel was die in twee teams werd gespeeld. Het mannelijke testosteron zorgde ervoor dat de compitiebeestjes zich smeten en met volle kracht de bollen probeerden weg te sjotten van de tegenpartij!
En toen de punten werden uitgedeeld en de maagjes begonnen knorren, reden we verder naar Roesbrugge om karbonaden met frietjes te eten. De buitenkant van het gebouw zag er geweldig oud uit. Heel mooi eigenlijk. Maar het interieur was dan weer een beetje hilarisch, ouderwets, voorbij gestreefd, maar omdat dit volledig in het concept paste konden we er allemaal hartelijk mee lachen. En het mag gezegd worden, het eten was lekker! Vakkundig bereid door de vrouw des huizes, die zoals het vroeger de mode was aan alle tafels kwam vragen of het eten in orde was. Wel ik had hier het gevoel dat er met liefde gekookt was voor mensen. Zelfs de pot gemengde sla was heel erg lekker. Aangemaakt met notenolie en een subtiele azijn, en goed afgekruid. Na het eten werd er nog een spelletje gespeeld , als ik me niet vergis heette dit het mollenspel waarbij we kleine bollen in de vorm van babybelkaasjes moesten zien binnen te rollen in diverse poortjes waar punten op stonden.
Nu kon er wel een koffietje in, met een gebakje, maar dat was buiten het volgende etablissement gerekend, waar er “hommelbier ” geserveerd werd. Het typisch Poperings bier. In alweer, juist, een oud cafeetje. Hier werd het hamertjesspel gespeeld, en vooral de jonge gasten wisten dat spelletje wel te smaken.
Laatste stop dan! Een geweldig etablissement. Van op het terras had je een mooi zicht over de Zwarteberg, de Rodeberg. En ik genoot ervan. De waard van het huis was echter heel onvriendelijk. toen iedereen plaats ging nemen op het zonnige terras, kreeg ik toegesnauwd dat de boterhammen binnen waren! Euh, ik keek nogal raar, want ik kan me nu nog voorstellen dat hij dat kon melden aan de verantwoordelijke van het gezelschap. Maar, euh, ik stond toevallig naast hem. Maar iedereen had de aantrekkelijke reclameborden van Quint sangria in het snotje gekregen en met dat mooie weertje leek het ook voor mij zalig om te genieten van een glaasje sangria.
Het stond meneer precies niet aan dat hij nog extra moest werken. ja 44 personen waarvan er zeker 30 een sangria nomen, dat cijfert nochtans aardig, je zou denken dat hij blij moest zijn. Dan moest hij nog eens heel onvriendelijk tegen de kids vragen om niet op tafel te zitten waar de sjoelbak opstond. Ok, kinderen moeten niet op tafel zitten, maar er zijn ook vriendelijke manieren om dat te vragen. Toen een paar vrouwen kussentjes van andere stoeltjes haalden om onder hun edel kontje te schuiven, kregen ze alweer een uitbrander dat ze nadien het terras terug in orde moesten zetten. Amai, wat een verzuurde mens! Dat is nog op zijn zachtst uitgedrukt voor een gesfrustreerde zot. Die dan nog eens luid riep ” ja ge moogt dan naar binnen”, ja hij was duidelijk, we moesten naar binnen. op dat moment voelde ik me een koe die door de boer met een stok binnengedreven werd in de koestal.
Maar het liep helemaal uit de hand toen een paar kinderen , die net de twaalf voorbij waren geen croque monsieur kregen, net als de kinderen onder de 12. Okee, het stond zo op zijn papiertje, 40 borden met boterhammen, en 4 croque monsieurs voor kinderen. Wel meneerke! De volgende keer hé, stap je vooraf naar de verantwoordelijke, vraag je of het aantal boterhammen en croques klopt en kan er nog snel eens nagevraagd worden of de bestelling de zelfde mag blijven. Maar daar had het etterbakske geen ellebogen voor. Voor het eerst had ik het gevoel, dat we ” maar een bus was” die kwam eten, die steek je zo snel mogelijk binnen in een zaal, smijt je wat drank op tafel en stop je die boterhammen zo snel mogelijk in hun mond, zodat ze zo snel mogelijk eten , slikken en vertrekken, kassa kassa, next bus please! De stemming aan tafel was compleet omgeslagen. Maar gelukkig werd er daarna op de bus wat afgelachen, wat geplaybackt, de winnaars van de dag bekend gemaakt! Ik leunde achterover en was tevreden. Tevreden dat ik ben mee geweest Voor herhaling vatbaar!
Dank aan de organisatoren.
